คุณพ่อสงวน : “พอมีโบว์สิ่งที่เขาวิตกคือกลัวพ่อแม่จะไม่รักโบว์ จะให้ของพ่อแม่ตัวเองซื้อ แต่เขาก็บอกโบว์ซื้อให้ ซึ่งพ่อบอกว่าทำไมไปคิดอย่างนั้น”
วันที่เขาพามาแนะนำจำได้มั้ย
คุณแม่พิสมัย : “จำได้อยู่ เอาเรื่องจริงมั้ย (หัวเราะ) โอ้โหผู้หญิงคนนี้ก็สวยนะ แต่ทำไมหน้าบึ้งจังเลย แม่เป็นคนขี้สงสาร ช่วงหลังๆ มาก็โอเค ยิ่งเราได้ไปอยู่ด้วยกัน 70 วัน ก็เข้าใจ”
คุณพ่อสงวน : “มันรู้สึกได้ มันเห็นว่าพอโบว์มาอยู่กับเขา เขาดีขึ้น เขามีความสุข”
คุณแม่พิสมัย : “ถ้าแม่ได้นั่งคุยกับโบว์เขาจะมองแบบมีความสุขยิ้ม (ลากเสียง) ยืนดูเราสองคนคุยกัน ยิ่งมามีมะลิ แม่ก็มาดูมะลิให้กับโบว์ได้คุยกัน โอ๊ยเขายิ่งมีความสุข ยังเสียใจอยู่ว่า ความสุขของเขามันน้อยจัง ความสุขของเขาคือได้เห็นคนที่เขารักพร้อมหน้าพร้อมตากัน
เคยได้ยินเขาคุยกันกับเพื่อน เพื่อนเขาถามว่า ปอก็มีตังค์ทำไมปอไม่ไปซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ อยู่ ให้แม่ให้โบว์เขาได้อยู่แบบมีความสุข เขาบอกไม่เอา เขาบอกว่าเวลาเขาไปทำงานกลับมาค่ำๆ มืดๆ ผู้หญิงสามคน โบว์ แม่ มะลิ จะอยู่ยังไง เขาห่วง”
คุณพ่อสงวน : “เขามองหมู่บ้านนั้นเป็นหมู่บ้านที่ปลอดภัย จะให้เขาไปสร้างบ้านเขาไม่เอา เขาขออยู่ตรงนี้ อยู่ตรงที่เขาเคยเป็นนักศึกษาจนกระทั่งเป็นดาราก็อยู่อย่างนี้ จนบางคนไปเห็นเมื่อก่อนตอนที่โบว์ยังไม่ปรับปรุงอะไรมาก ก็ว่านี่เหรอบ้านปอ”
โบว์ : “เป็นทาวน์เฮาส์เล็กๆ สองหลัง เป็นหมู่บ้านติดกันอยู่มา 20 ปี คนในหมู่บ้านรู้จักกันหมด”
