สิ่งแรกที่ควรทำ คือควรรีบให้ผู้ที่ติดถ้ำหรือหลงป่าเป็นเวลานาน ตรวจคัดกรองโรคก่อน และควรอยู่ในพื้นที่เขตกักกันโรคติดต่อ หรือพื้นที่เฝ้าระวังพิเศษที่ดูแลโดยทีมแพทย์ หรือ เจ้าหน้าที่ชุดพิเศษที่มีความชำนาญพิเศษโดยเร็วที่สุด อย่างน้อย 7วัน เพราะเราไม่ทราบว่าข้างในถ้ำมีเชื้อโรคอะไรหรือไม่ พ่อแม่ญาติพี่น้องยังไม่ควรเข้าใกล้ ก่อนได้รับการอนุญาติจากแพทย์ หรือ เจ้าหน้าที่ที่เฝ้าดูแลเรื่องโรคโดยตรง ซึ่งหลักการนี้ เป็นหลักปฎิบัติตามมาตรฐานสากล ไม่ใช่เฉพาะการติดอยู่ในถ้ำเท่านั้น ผู้ที่ติดอยู่ในป่านานๆก็ควรปฏิบัติแบบนี้เช่นกัน
เนื่องจากร่างกายของคน ที่ติดถ้ำหรือหลงป่าเป็นเวลานาน จะมีร่างกายอ่อนแอจากการขาดอากาศ ขาดน้ำ ขาดอาหาร ทำให้ภูมิคุ้มกันของร่างกายต่ำลง ก็สามารถจะเกิดโรคแทรกซ้อนได้เสมอ และเพื่อเฝ้าระวัง ว่ามีการติดเชื้อใดๆ หรือไม่ มีความผิดปกติทางร่างกายใดๆ หรือถูกสัตว์มีพิษ พวกแมลงที่เป็นพาหะโรคหรือไม่ ถ้าไม่พบปัญหาหรือความผิดปกติใดๆ ก็จะสามารถกลับไปใช้ชีวิตได้ตามปกติ
ทั้งนี้รองอธิบดีกรมควบคุมโรค ได้ออกมาบอกด้วยว่า กรณีโรคทั่วไป ที่อาจจะป่วย เช่น โรคไข้หวัด โรคตาแดง โรคอุจจาระร่วง และโรคน้ำกัดเท้า เป็นต้น ส่วนกรณีโรคติดต่อจากสัตว์สู่คน โดยเฉพาะค้างคาวที่มักอาศัยอยู่ในถ้ำ คร. ขอให้ข้อมูลว่าแม้ว่าจะมีรายงานจากต่างประเทศเกี่ยวกับการติดเชื้อจากค้างคาวในบางประเทศ แต่ที่ผ่านมาในประเทศไทยไม่มีรายงานผู้ป่วยโรคติดต่ออันตรายจากค้างคาวแพร่ไปสู่คนแต่อย่างใด