มีแฟน..ก็เหมือนอยู่คนเดียว

จำนวนนับครั้งไม่ท่วนที่ผมสังเกตุเห็นใครบางคนที่มีแฟน แลดูชีวิตแฮปปี้ดี๊ด๊า แต่กลับมาบ่นลับหลังแฟนที่รักนักรักหนาว่า ‘มีแฟนก็เหมือนอยู่คนเดียว’

อยากชักชวนให้ทุกคนมาร่วมกันไตร่ตรองและคิดสัดนิด ปรากฎการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นได้อย่างไร? ทำไมการมีใครสักคนเข้ามาร่วมชีวิตถึงกลับทำให้เราเหงาและคิดมากกว่าเดิม

เพราะหมดโปร? คบกันแบบมึนๆ? ไม่เคยเข้าใจกันจริงๆรึป่าว? หรือเรากำลังคาดหวังในสิ่งที่แฟนปัจจุบันมันไม่สามารถให้เราได้ หรือให้มองย้อนลึกลงไปในตัวเองมากกว่านั้น..ว่าเราคาดหวังจากแฟนมากกว่าคาดหวังกับตัวเองเกินไปหรือเปล่า..

ส่วนมาก การมีแฟนอย่างผิดวิธี คือการกุ๊กกิ๊กกันแบบผิวเผิน แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเข้าไปเข้าใจตัวตนของอีกฝ่าย เข้าใจสิ่งที่เป็นเค้า สิ่งที่เป็นเรา ตัวตนเราเมื่ออยู่กับเค้า ตัวตนเค้าเมื่ออยู่กับเรา การไม่เข้าใจตัวตนนั้นเอง นำมาซึ่งความคาดหวังที่ผิด  ซึ่งนำมาสู่การผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าเรื่อยไป

หรือบางที เราไม่ควรคาดหวังตั้งแต่แรก..

หากคุณเป็นคนหนึ่งที่บ่นว่า ‘มีแฟน ก็เหมือนอยู่คนเดียว ลองเปลี่ยนมุมมองมาพัฒนาตัวเองจนกลายเป็นคำว่า  อยู่คนเดียว ก็เหมือนมีแฟน แปลกนะครับ พลิกคำนิดเดียว ความหมายเปลี่ยนอย่างรุนแรง

คนที่อยู่คนเดียว ก็เหมือนมีแฟน คือคนที่รู้จักการเติมเต็มตัวเอง รู้จักสมดุล รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่ต้องการใครมาในชีวิตให้วุ่นวาย  ไม่คาดหวังใคร คาดหวังกับตัวเองก็พอ คาดหวังอย่างพอดี ไม่ผิดประเด็น ตรรกะไม่ป่วย

คนอย่างหลังต่างหากเถอะ จะเป็นคนที่คู่ควรกับการมีชีวิตคู่ และสามารถเป็นเจ้าของ และรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้นาน

เปลี่ยนความคิดบ้าง เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ทำตัวเองให้กลายเป็นคนที่ ‘อยู่คนเดียว.. ก็เหมือนมีแฟน’ ให้ได้ก่อน
แล้วจะไม่มาบ่นทีหลังว่า มีแฟน ก็เหมือนอยู่คนเดียว ไม่งงเนอะ..

 

ขอขอบคุณที่มา : มุมมอง’ความรัก’

เรียบเรียงโดย : เป็นตาฮัก