อย่าเลื่อนผ่านเลย หากใครยังมีแม่อยู่ อ่านแล้วจะรักท่านมากขึ้น

ใกล้จะสงกรานต์แล้ว​ อย่าลืมเดินทางกลับไปหาพ่อแม่​ ที่ท่านกำลังคอยรอคุณอยู่ที่บ้านนะครับ

ห่อข้าวของแม่ 

#ทุกๆวันก่อนไปโรงเรียน

เด็กน้อยจะมารับข้าวสองห่อที่แม่ทำให้นำไปกินที่โรงเรียนสม่ำเสมอ ยามกลับบ้านตอนเย็น แม่ก็จะเตรียมข้าวอีกห่อเป็นห่อที่สาม ยามเมื่อลูกชายกลับมาถึงบ้าน นานวันลูกชายเริ่มเติบโตขึ้น

#แม่ก็เริ่มแก่ชราลงมากจนเดินไม่ได้

เป็นที่น่ารำคาญใจของเจ้าลูกชายคนเดียวเหลือเกิน … เพราะเขาต้องคอยหาข้าว หาน้ำให้แม่แก่ๆ ที่พูดน้อย บ่นน้อย เงียบขรึมแต่น่ารำคาญของเขาทุกวัน

#ที่ท่านไม่พูด

ก็เพราะว่ากลัวลูกจะรำคาญแต่ก็ไม่วายที่ลูกชายเบื่อที่จะเลี้ยงดู

#ชายหนุ่มคิดในใจว่า

สักวันจะต้องนำแม่แก่ๆ คนนี้ ไปปล่อยให้อยู่ในป่า จะได้หมดความรำคาญ …

#และวันนี้

เจ้าลูกชายก็ได้ตัดสินใจแล้ว เพราะขี้เกียจ เลี้ยงดูแม่ คิดว่าแม่จะเป็นจะ ต า ย อยู่ในป่าก็ช่าง

#เขาจึงบอกแม่ว่า

แม่…วันนี้เราจะไปเที่ยวป่ากัน ส่วนแม่ … ก็รู้ดีว่าลูกชายคงรังเกียจ รำคาญ และมีความตั้งใจนำเธอไปทิ้งเสีย

#นางจึงบอกลูกชายว่า

ลูก …แม่แก่แล้วแม่รู้ตัวดี หากไม่เหลือบ่าฝ่าแรงเจ้ามากนัก แม่ขอเพียงข้าวห่อให้แม่ซักสามห่อ…จะได้ไหม

#ชายหนุ่มได้ฟังจึงตัดความรำคาญ

ด้วยการห่อข้าวห่อเล็กๆ สามห่อ นำมาให้แม่แก่ๆ ด้วยความไม่พอใจนัก

#ระหว่างทาง

แม่ไม่พูดไม่จา…ไม่ถาม…ไม่ว่าอะไร…เมื่อมาถึงทางเข้าป่า #แม่ผู้ชรา..แม่ผู้ที่ลูก
ไม่รัก ได้แอบล้วงห่อข้าวที่เตรียมมาแล้ววางข้าวหนึ่งห่อไว้บนพื้นที่ปากทาง เมื่อเข้าป่ามา ได้ซักพักหญิงชราก็ได้แอบแขวนข้าวห่อที่สองไว้ที่กิ่งของต้นไม้ และเมื่อเดินมาถึงปลายทางป่าลึกไกลมากแล้ว..

เจ้าลูกชายไม่พูดพร่ามกระไร ด้วยจิตใจคิดแต่รำคาญแม่แก่ชราจึงอุ้ม และวางแม่ของเขาลงบนโขดหินกลางป่าลึก แล้วเจ้าลูกชายก็หันหลังเดินกลับออกไปในทันที โดยไม่หันกลับมาแม้เพียงสักหางตาที่จะมองแม่ที่เค้าเพิ่งอุ้มมาทิ้ง …

#ตอนนี้เอง

แม่ก็ได้ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า “#ลูก…ข้าวห่อของแม่นี้ เจ้าจงนำไปกินเสีย
ให้อิ่มเถิดลูก”

#ฝ่ายเจ้าลูกชายด้วยความหิว

จึงรีบคว้าห่อข้าวเดินออกมากินเพราะความหิว โดยไม่ได้สนใจแม่ที่นั่งมองเงียบๆ อยู่บนโขดหินที่ไม่ห่างไกลมากนัก เค้าไม่คิดสักนิดเลยว่าแม่ของตัวเองจะหิวหรือไม่ เพราะตัวเองไม่ได้เตรียมข้าวมาด้วย มัวแต่คิดเรื่องที่จะนำแม่มาทิ้ง

เมื่อกินเสร็จเขาตัดสินใจเดินจากออกไปทันที โดยมีสายตาเศร้าๆ จากหญิงชรา ที่ร่างกายโรยรา และเดินไม่ได้นั่งมองตามจนลูกชายนั้น ลับสายตาไป …

#แม่… เมื่อเห็นลูกเดินจากไป

จึงตะโกนไล่หลังว่า .. “เดินดีๆ นะลูกจะได้ไม่หกล้ม กลับทางเก่าหล่ะนะ จะได้ไม่หลงทาง”…

#เมื่อลูกชายของนางเดินจากไป

ระหว่างทางเขาเริ่มหิวอีกครั้ง นี่มันก็หลายชั่วโมงแล้ว พลัน … สายตาก็เหลือบไปเห็นห่อข้าวของแม่ ที่แขวนอยู่ที่กิ่งของต้นไม้ เขาจึงรีบคว้ามากิน เพราะความหิว เมื่ออิ่มแล้วขาจึงเดินทางต่อไม่นานฟ้าก็เริ่มมืด …

#เมื่อถึงปากทาง

เขาพบห่อข้าวห่อที่สามของแม่วางอยู่บนพื้น พร้อมกระดาษเล็กๆ ในห่อข้าว เขาหยิบมันขึ้น มาเปิดดู ใจความบนกระดาษใบเล็กๆ เป็นลายมือที่ไม่ได้สละสลวยนัก มีใจความเขียนว่า

#ลูกรักของแม่

แม่คิดถึงและห่วงใยลูกเสมอนะลูก ไม่มีวันใดที่แม่จะยอมให้ลูกของแม่หิว นี่คือข้าวห่อที่สาม ของแม่ ที่มันคงพอจะทำให้ลูกของแม่หายหิว และพอที่จะทำให้ลูกของแม่ มีกำลังเดินทาง กลับบ้าน อย่างปลอดภัย”

ต่อไปนี้ลูกจะต้องดูแลตัวเองให้ดี…นะลูกนะ”

รักลูกมากนะ จาก “แม่”

ยามแก่เฒ่า หวังเจ้า เฝ้ารับใช้

ยามป่วยไข้ หวังเจ้า เฝ้ารักษา

เมื่อถึงยาม ต้องตาย วายชีวา

หวังลูกช่วย ปิดตา เมื่อสิ้นใจ.

#นี่แหละหนาคนเรา

แม่เลี้ยงลูกตั้งแต่เล็กจนโตได้

#แต่แล้วทำไม?

แม่คนเดียว…ลูกเลี้ยงไม่ได้ เรื่องราวแบบนี้ ไม่เป็นแค่สมัยก่อนเท่านั้น

#ลูกๆเดี๋ยวนี้ก็เช่นกัน

พอเห็นพ่อแม่แก่เฒ่าลงก็เกิดการเบื่อหนาย

ไม่เลี้ยงดู บางคนทิ้งไปโดยไม่ใยดี

และหันกลับมาดูว่าพ่อแม่จะเป็นเช่นไรบ้าง

ลูกๆ จะคิดบ้างไหมว่า…พ่อแม่จะอดไหม

จะอิ่มไหม จะกินอิ่มนอนอุ่นหรือไม่

#ลูกบางคนรำรวยล้นฟ้า

แต่กลับนำพ่อแม่ไปทิ้งไว้ที่บ้านพักคนชรา

ให้เค้าดูแล โดยที่ตนเองเป็นลูกแท้ๆ

กลับไม่สนใจและใส่ใจจะไปหา และเยี่ยมเยียน

โดยไม่คิดว่าพ่อแม่จะคิดเช่นไร

#คุณจงจำไว้ว่า

พ่อแม่ไม่ได้ต้องการความสุขสบาย

หรือต้องการที่จะถูกทิ้งแบบนั้นเลย

#สิ่งที่พ่อแม่ต้องการคือ

ขอแค่ได้อยู่กับลูกกับหลาน ได้มีลูกหลาน

อยู่ไกล้ๆ ได้ดูแลเอาใจใส่ท่านบ้างเมื่อยามท่าน

ทำอะไรไม่ได้แล้ว แค่ได้เห็นลูกหลานอยู่ดีกินดีแค่นั้นท่านก็มีความสุขแล้ว

ท่านไม่เคยหวัง หรือต้องการอะไรไปมากกว่านั้นเลย

#ขอให้ท่านผู้อ่านทุกๆท่านจงคิดใตร่ตรองและพิจารณาด้วยสติด้วยปัญญา

ขอบคุณแหล่งที่มา : ธรรมะเตือนสติ