เดินเข้าบ้าน เห็นลูกชายนั่งรอรับอยู่ แล้วเอ่ยปากทัก ..
ลูกชาย : พ่อครับ วันนี้เหนื่อยมั้ยครับ
ผม : เหนื่อยสิ แล้ววันนี้ทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอ .. ผมถามต่อแบบเนือยๆด้วยความเคยชิน ..
ลูกชาย : เสร็จหมดแล้วครับ คือผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะถามพ่อน่ะ พ่อว่างหรือยังครับ
ผม : วันนี้เหนื่อยเหลือเกิน เดี๋ยวจะอาบนำ้หาข้าวกินแล้วจะนอนเลย ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรจะถามพ่อเหรอ
ลูกชาย : คือผมอยากรู้ว่า พ่อได้ค่าจ้างวันละเท่าไหร่ ..
ลูกชายผมถามด้วยเสียงใสซื่อ ผมหันมามองหน้าลูกชาย แล้วตอบกลับไปว่า ..
ผม : วันละสี่ร้อย
ลูกชาย : พ่อครับ ผมขอยืมตังค์สองร้อยสิครับ
ผม : นี่แกรู้มั้ย เงินมันหายากขนาดไหน พ่อต้องทำงานเกือบทั้งวันนะกว่าจะได้สองร้อย พ่อไม่ให้แกหรอก ..
ลูกชายมองหน้าผม นำ้ตาไหลพราก ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองอย่างซึมเซา .. หลังจากอาบนำ้กินข้าวเสร็จ ออกมานั่งรับลมที่ระเบียง ความเครียดเริ่มผ่อนคลาย คิดถึงอดีต คิดเรื่องงาน แน่นอน คิดถึงลูกชาย ..
ลูกเป็นเด็กดี ไม่เคยเกเร ไม่เคยเอ่ยปากขอยืมเงิน นอกจากค่าขนมที่ให้ไปโรงเรียนเป็นประจำเท่านั้น แต่วันนี้ทำไมเอ่ยปากขอยืมเงินเมื่อสักครู่ เราเครียดเกินไปหรือเปล่า ถึงได้ใช้อารมณ์กับลูก ..
ผมเดินไปที่ห้องลูกชาย ไฟในห้องนอนปิดดับแล้ว เมื่อเปิดประตูห้องเปิดไฟ ลูกชายผมนอนตะแคง มองมาที่ประตูแก้มที่แนบกับหมอน ชุ่มไปด้วยนำ้ตา พร้อมเสียงสะอื้นเบาๆอยู่คนเดียว .. ผมเดินไปที่เตียง ลูบผมลูกชายเบาๆ ถามด้วยนำ้เสียงที่สั่นเครือ ..
ผม : พ่อขอโทษนะลูก เมื่อกี้พ่อเหนื่อยมาก เลยใช้อารมณ์กับลูกมากไปหน่อย จริงๆตะกี้ พ่อไม่ได้ถามลูกด้วยซำ้ว่า ลูกอยากยืมเงินไปทำอะไร เงินแม้ว่าจะหามาด้วยความยากลำบาก ไม่ได้ได้มาง่ายๆ แต่ถ้าลูกมีเหตุผลเพียงพอ พ่ออาจให้ยืมก็ได้ เพราะลูกสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด พ่อรักลูกจ้ะ ..
ลูกชาย : พ่อครับ ตั้งแต่แม่ตาย ผมเห็นพ่อต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินทุกวัน จนไม่ได้พัก ไม่ได้อยู่กับผมเลย เราแทบไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกัน ผมเลยค่อยๆเก็บค่าขนมของผมไว้ตลอดมา จนวันนี้ผมเก็บได้สองร้อยบาทแล้ว แต่พอผมรู้ว่า พ่อได้ค่าจ้างวันละสี่ร้อยบาท จึงอยากยืมเงินพ่อเพิ่มอีกสองร้อย ให้เป็นสี่ร้อย เพื่อจะได้เป็นค่าจ้างให้พ่อได้หยุดพัก ได้อยู่กับผมสักวันนึงครับ ..ลูกชายผมพูดตอบมาด้วยเสียงสะอื้นสั่นเครือ ..
เงินทองจำเป็นในการดำรงชีวิต ต้องดิ้นรนหามา แต่กับครอบครัวก็ยังต้องการความรัก ความอบอุ่น และเวลาที่มีให้แก่กัน อย่าห่วงงานจนลืมครอบครัว ลืมคนที่คุณรัก ………!!!!!!